Mijn appartement is op dit moment rommeliger dan ik wil. De was, die allang droog is, blijft maar hangen op het wasrek. Het rek staat in het midden van de woonkamer. De tafel ligt bezaaid met papieren, boekjes, de krant en allerlei dingen die ik in het zicht leg om toch maar niets te vergeten. De donkerrode kussens die ik kocht om de zetel wat op te fleuren liggen op het al even donkerrode tapijt. De rugzak, mijn trouwe kameraad bij mijn vele uitstapjes, ligt wat verslagen op de grond. Ik moet dringend de inhoud ledigen. Ach ja, kan straks ook wel.

    De chaos in de woonkamer staat evenredig met deze in mijn hoofd. De vele gedachten die erdoorheen flitsen doen denken aan een zwerm kwetterende vogels. Soms produceren de vogels allen samen mooie klanken. Daar word ik heel rustig van. Maar dit gebeurt zelden. Al moet ik toegeven toch al minder zelden dan vroeger.         

    Ja, dat is mijn doelstelling: rustiger worden. Fietsen en wandelen, daarvan werd het me al duidelijk dat het me zeer rustig maakt. Maar ook schrijven… Als het ware een stem geven aan de rondfladderende gedachtes. Hen proberen wat samen te drijven. Hun geluiden wat in te tomen.

    Soms spannen de vogels allemaal samen. Ze veranderen dan in het monster dat faalangst heet. Deze fluistert mij gemeen toe dat ik eigenlijk niets kan. Dat ik maar beter niets probeer. Met zijn griezelig gevoel voor detail beschrijft hij me wat er zoal fout kan lopen. Ik zie die beelden dan voor mij, het lijkt alsof ze echt zijn. De bijhorende gevoelens komen dan al snel bovendrijven. Het zijn geen leuke gevoelens…       

    De vogels veranderen ook heel graag in het perfectionistische beest. Die is iets positiever dan het faalangstige monster. Maar wel streng. Heel streng. Het beest wil dat ik dingen probeer maar op zo’n manier dat alles verloopt zoals het moet. Geen enkele afwijking is toegestaan. Anders krijg ik ervan langs.

    Soms hebben het monster en het beest woorden met elkaar.

    “Dat was goed maar het kan beter. Veel beter.”

    “Zou je niet gewoon opgeven?”

    “Nee, proberen. Steeds maar opnieuw. Moe zijn is van geen tel. Opnieuw en opnieuw en opnieuw!”

    “Ah meisje toch, Alsof het ooit echt zal lukken.”

    Soms lukt het me weerstand te bieden aan deze twee wezens. Het zijn momenten van intens geluk. Dan lijkt het alsof ik op een platform sta en hoog boven hen uittoren. Ik doorzie hun lepe trucs. Soms moet ik dan lachen: gekkerds wat doen jullie me toch aan!

    Maar het blijft oppassen geblazen. Ze liggen altijd op de loer. Je ziet ze niet, maar ze zijn er wel…

    Ook nu ik de moed heb gevonden om te schrijven, bekijken ze mij met argusogen. Vooralsnog laten ze me met rust. Maar plots kunnen ze toeslaan. Slechts één gedachte kan dan genoeg zijn om mij te laten blokkeren.

    Maar hoe luid de Heren Faalangst en Perfectionisme in mijn hoofd soms ook roepen… De drang om te schrijven overtreft hen op momenten vele malen.

    De passie is aan de winnende hand.