Karma werd een zeer welkome tafelgenoot op het einde van de avond.                                                          

   Mijn date zijn ogen glansden toen hij de rekening bekeek. “Ze zijn onze desserts vergeten.”  

    Als aanhangster van eerlijkheid ontwaakte in mij dat stemmetje: zeg het hen, geef die mensen hun geld!

   Ik wierp tersluiks een blik op de uitbater achter de toog. Zijn ergernis verstoppen behoorde duidelijk niet tot zijn grootste talent. Zeker niet toen mijn date expliciet een tafel in een hoekje vroeg; zodat andere klanten uit ons territorium bleven. Zeker niet toen mijn date om een kaarsje vroeg; om de romantiek onze kant uit te lokken. Zeker niet toen mijn date om een muziekje vroeg; om storende eetgeluiden van andere gasten in de kiem te smoren.

   Met een hooghartige blik stond hij nu “baas van de zaak” te wezen achter zijn toog. Wat een boer. Behoort het je gasten gezellig te maken niet tot plicht van een restaurant? De frustratie in mijn binnenste groeide met de minuut. Ik keek naar mijn date. Uit zijn ogen bleek dat hij datzelfde gevoel met mij deelde. Er ontstond een bondgenootschap tussen ons. Wij, die eerder op de avond nog wildvreemden voor elkaar waren geweest.

    “Kom, laten we betalen en dan zijn we snel weg," zei mijn date.

   Ik knikte en pakte mijn jas. Eerlijkheid is belangrijk. Soms. Als die ander dat verdient.