Het kleine meisje hield zich half verscholen achter haar moeder. Van daaruit bespiedde ze stiekem de wereld. Er was de gele glijbaan die uitmondde in de grote zandbak waarvan het oppervlak deels bedolven lag onder de bladeren. Deze waren afkomstig van de grote bomen erachter waar de wind zo hevig doorheen blies dat ze het gevecht om hun kruin verloren. Iets verderop was er de grasheuvel met in het midden de tunnel die er vanbuiten uitzag als een groot zwart gat. Het was niet zichtbaar tot hoe diep hij reikte; of er überhaupt ontsnapping mogelijk was eens je binnenin zat. Ervoor lag het met madeliefjes bezaaide grasveld; het deed het meisje denken aan de tuin van haar grootouders.

     Haar moeder hield haar kleine handje stevig in de hare. Nu wandelden ze over de grote grijze tegels. In het midden lagen er gekleurde klinkers die zo hard opvielen dat het leek of ze letterlijk om aandacht schreeuwden. Het meisje treuzelde even en staarde er gefascineerd naar. Haar moeder gaf een kneepje in haar hand en trok haar wat ongeduldig met zich mee. Haar hakten tikten ritmisch op de ondergrond alsof ze de maat aangaven waarin ze hoorden te stappen.    

     Ze stapten binnen in het grote gebouw. In de gang kon je zo ver kijken dat hij de indruk gaf kilometers lang te zijn. Aan de wand bevonden zich kapstokken bezaaid met jassen in alle kleuren van de regenboog. Erboven stonden tekeningen: strandbal, zeester, auto, emmer, hond, huis, bloem, bij, raket, appel, trompet… Het meisje keek er met open mond naar.

     Enkele grote kinderen passeerden en staarden hen aan. Het meisje sloeg verlegen haar ogen neer. Ze wenste dat ze ergens helemaal anders was dan in dat grote onbekende gebouw.  

     Haar moeder stopte op het einde van de gang bij een bruine deur. Erachter galmde het gedempte geluid van joelende kinderen. Het meisje kromp ineen; het klonk alsof ze met honderden waren. Haar moeder klopte tweemaal luid op de deur; het gebonk weergalmde in de gang. De deur werd geopend en een mevrouw hen breed glimlachend aan. Het gejoel van binnen zwol nu aan als een radio waarvan iemand de knop opeens volledig opendraaide . 

     "Goeiemorgen, dan moet jij Meredith zijn?"                                                                                                                                                                                                   "Sorry dat we wat later zijn," zei haar moeder verontschuldigend.

     "Geen probleem. We waren nog maar net begonnen. Welkom in je klasje, Meredith. Je ziet er een flinke meid uit!  Hang je jas maar bij de aardbei."                                                                                                                                                                                                                                                                       Haar moeder hielp om de lichtblauwe jas met witte stippen uit te trekken en hing hem bij de afbeelding van de lachende rode vrucht.

     Meredith staarde in het lokaal waar er een massa kinderen luid pratend in een kring rondom een tapijt zat. Hun gekwebbel klonk zo hard dat ze de neiging moest onderdrukken haar handen om haar oren heen te slaan.

     "Ik ben juffrouw Helena. Kom je met me mee?" De juf stak stralend haar hand uit naar haar.

     Meredith keek hulpeloos naar haar moeder.

     "U mag gerust even meegaan tot binnen, hoor. Het is altijd wat eng zo’n allereerste schooldag," stelde juf Helena voor. 

     Meredith aarzelde, ze was het liefst terug met haar moeder naar huis gegaan. Maar die trok haar kordaat met zich mee naar binnen.

     Een muur in het lokaal was van boven tot onder beplakt met tekeningen vol  krabbels. De tafels achteraan waren volgestouwd met kleurplotloden, verfkwasten en papier. Een draad behangen met kleurrijke vlinders liep over het midden van de ruimte. Aan de zijkant stonden er felgele bakken met speelgoed. Meredith zag de voeten van een pop eruit bengelen.

     "Daar mogen jullie vanmiddag mee spelen," zei juf Helena toen ze zag waar Meredith naar keek.

     Ze kwamen nu bij de banken met de andere kinderen. Twaalf paar ogen staarden haar nieuwsgierig aan. Sommigen lachten Meredith vriendelijk toe, anderen bekeken haar met enige argwaan.

     "Daar is nog een plaatsje." De juf wees naar een hoekje.

     Meredith bleef staan.

     "Kom, schat.'" Haar moeder trok haar mee naar de lege plek.

     Meredith ging zitten naast een jongentje dat een trui droeg met een groene draak op.

     "Ik kom je vanmiddag terug ophalen. Goed luisteren naar de juf, hé." Haar moeder gaf haar een zoen.

     Meredith greep haar wanhopig vast.

     "Niet doen, schat. Mama komt straks terug. Je gaat leuke dingen doen met de juf nu." Haar moeder gaf een aai op Meredith haar wang en nam afscheid van de juf. Bij de deur draaide ze zich nog even om en zwaaide ze naar haar dochter. Meredith wuifde zwakjes terug. Ze keek toe hoe haar moeder opgeslokt werd door de lange gang.

     "Zo, kijk eens aan. We hebben er nog een nieuw vriendinnetje bij. Dit is Meredith! Zullen we ons dansje nog eens doen met haar erbij?" Met een glimlach van oor tot oor keek juf Helena de klas rond.

     Enkele kinderen sprongen al enthousiast overeind. De juf zette de radio aan en een vrolijke melodie weerklonk doorheen het lokaal.                           Meredith zat als versteend op de bank, ze bleef staren naar een punt ergens op het tapijt.       

Volgens haar zus Herlinde was het onmogelijk dat Meredith zich die eerste schooldag nog zo gedetailleerd kon herinneren.                                               "Je was amper drie jaar. Drie! Waarschijnlijk heb je het grotendeels zelf ingekleurd met je verbeelding. Er bestaat niemand die dat nog zo goed weet."

     Meredith was er echter rotsvast van overtuigd dat wat ze zich nog voor de geest kon halen over die eerste dag ook effectief de waarheid was. Ze had al ontdekt dat ze bepaalde dingen heel goed kon onthouden, zeker als een herinnering zo emotioneel gekleurd was. Meredith vergeleek haar hoofd wel eens met een kast vol opgeslagen video’s met herinneringen die te pas en onpas in haar gedachten werden geprojecteerd. De ene video was aangenaam om te herbeleven en vervulde haar met geluk, een ander had het omgekeerde effect. Het was soms een lastige eigenschap dat zaken die beter in de vergeetput verdwenen consequent ergens in haar hoofd bleven plakken.

     Ze werd gekatapulteerd naar de flashback van die allereerste schooldag toen ze binnenstapte  in de grote aula van de universiteit. De stemmen van de talloze  studenten weerklonken doorheen de ruimte. De nieuwe omgeving en vele onbekende gezichten prikkelden haar geheugen zodat ze zich weer even dat onzekere, kleine meisje voelde. Komaan, je bent nu volwassen. Wees moedig, sprak Meredith zichzelf in gedachten toe. Ze speurde de afgeladen ruimte rond naar een plaatsje...