Zijn wazige blik veranderde opeens in twee helderblauwe ogen die mij vol aanstaarden. Misschien was het de muziek geweest; een liedje uit lang vervlogen tijden. Zijn jongere versie had jarenlang piano gespeeld. Prachtige melodieën kon hij tevoorschijn toveren met zijn slanke vingers, zo had zijn vrouw ons emotioneel verteld.

   Toen braken de dagen aan dat hij steeds meer vergat. Zijn handen lagen dan verloren op zijn schoot. Zijn blik bleef hangen op de toetsen. Tot hij verslagen om zich heen keek. In het laatste stadium herkende hij zijn eigen vrouw niet meer. Alle herinneringen leken voor hem weggesijpeld te zijn.   

    Vandaag liet ik zijn favoriete liedje spelen door de kamer. En daar was hij dan. Diep in zijn mistige hoofd zat er één in een hoekje, een herinnering. Een zweem van een lachje om zijn mond. Glinsteringen in zijn ogen. Doorheen zijn ziekte ving ik een glimp op van de prachtige mens die hij nog altijd was.