Het voelt onwerkelijk. Alsof de wereld van de ene dag op de andere opeens een totaal andere wereld geworden is. Ergens is dat ook zo. Aan de buitendeur moet ik hen rustig vertellen dat ze echt niet binnen mogen. Ook niet voor eventjes. Ze tonen mij een zak vol chocoladefiguren, fruit en beleg. Ik schud mijn hoofd; eetbare zaken mogen we niet meer aannemen, enkel de was is toegestaan. Dat ze wel even aan het raam mogen zwaaien. Bij het uitspreken van die woorden voel ik mij een onmens. Op een bepaalde manier heeft het ook iets grappigs. Een zeer misplaatste manier. De familie druipt teleurgesteld af. Even later zie ik hen zwaaien naar een venster wat verderop. In gedachten zie ik Colette, honderd jaar in mei, terugzwaaien met haar kleine, breekbare handjes.  

   De zetels die strategisch werden geplaatst in gezellige hoekjes van de gang - uitnodigend om eens samen met medebewoners ergens anders dan op de kamer te zitten- zijn nu opgeborgen in een kast. Mijn collega is bezig met het zetten van pilletjes op de plateaus met avondeten. De leefruimte is op dit moment normaal een gezellige chaos van geparkeerde looprekjes en keuvelende bejaarden. Maar nu is het er muisstil. De tafelversiering bestaande uit narcissen en konijntjes staat er wat verloren bij. De dreiging van buitenaf veroorzaakt een intens leegheid binnenskamers.  

    'We moeten zeker een mondmasker op, bepaalde bewoners hoesten nogal.' Ik trek het masker aan en voel me net een chirurg die gaat opereren.                                                                                                                                                                                                                                                               

   'Het is voor de veiligheid.' In de kamer van Pierre wijs ik verontschuldigend naar mijn gezicht. Een ogenblik staart hij me verbijsterd aan maar knikt dan. 'Vanavond is het gehakt, je favoriet.' Ik zet de plateau voor hem neer en glimlach. Om dan tot het besef te komen dat deze glimlach helemaal niet zichtbaar is voor hem. Communicatie verloopt grotendeels non-verbaal leerden we een tijd geleden op een bijscholing. Nu zie ik in dat ze volledig gelijk hadden. Ergens moet de glimlach toch hoorbaar zijn geweest in mijn stem want Pierre lacht terug . 'Dat zal smaken, dankjewel.'  

    De buurvrouw van Pierre steekt voorzichtig haar hoofd om haar deur.  'In het nieuws zeiden ze dat er al veel mensen dood zijn. Hier gaat dit niet gebeuren, hé?'                                                                                                                                                                                                                                                  De angstige ogen van Bernadette staren mij aan. Ik probeer haar gerust te stellen, ondanks mijn gedeelde angst voor deze onzichtbare vijand. Bernadette lijkt toch opgelucht. Haar onvoorwaardelijke vertrouwen in het personeel ontroert me wel.                                                                                        Vol goede moed rijden we de kar met eten verder de gang in.    

    'Nee Richard, de familie mag geen eetbare zaken meebrengen. Je zult voorlopig van ons beleg moeten eten. We hebben nog kaas ook.'   

    'Je maakt me iets wijs, mijn zoon brengt altijd hesp mee. Veel beter dan die smakeloze kaas hier.'  Ook ongeloof behoort tot één van de vele reacties die bewoners geven op de situatie. Mijn collega en ik werpen een blik op elkaar. Het is niet meer leuk werken als je deze mensen zoveel dingen moet ontnemen. In dit laatste hoofdstuk van hun leven hebben ze recht op datgene wat zij wensen. Ze zouden veel tijd met hun familie moeten kunnen doorbrengen. Dezer dagen moeten wij van ons hart een steen maken. Voor hun eigen bestwil dan nog wel.    

    Wanneer ik naar huis fiets, applaudisseren mensen in de straat. Voor allen die werken in de zorg, dat zeiden ze vandaag in het nieuws. Een gevoel van dankbaarheid overvalt me. Een teken van warmte in deze bizarre tijden. Het laatste stuk rij ik in fierheid verder.