De klassieke muziek vult de kamer met een aangename sfeer. Gilbert ligt met gesloten ogen in zijn zetel. Hij luistert aandachtig naar de rustgevende klanken.

   Gilbert heeft vroeger zelf nog een aantal instrumenten bespeeld; viool en piano. Zijn ene broer speelde ook piano en de andere klarinet. Gilbert herinnert zich hoe zijn vader hen de noten aanleerde. Hij had engelengeduld; speelden ze eens vals dan corrigeerde hij hen telkens rustig. Later maakten ze deel uit van het orkest in het dorp. Het was uniek dat drie broers allemaal samen meespeelden. Wanneer Gilbert terugdenkt aan de trots in de ogen van zijn vader als hij naar zijn zonen kwam kijken, voelt hij soms nog altijd ontroering. 

   Het was door datzelfde orkest dat hij voor het eerst een glimp van Ernestine opving. Ze was de dochter van de dirigent. Ernestine speelde zelf geen instrument maar hield van de muziek die ze brachten. Gilbert ziet nog voor zich hoe ze helemaal langs voor in de repetitieruimte op een stoel zat en met een lichte glimlach het orkest aanschouwde. Soms trapte ze met haar voet mee op de maat van hun lied. Gilberts hart was meteen week geworden bij het zien van het meisje met de lange kastanjebruine haren. Hij keek iedere zaterdag reikhalzend uit naar hun repetitie.

   Ernestine was een sterke vrouw. Ze droeg het hart op de tong. Dat zat er al in van jongs af aan. Het was niet makkelijk geweest indruk te maken op haar. Gilbert had er heel wat moeite in moeten steken. Maar uiteindelijk won de volhouder. Als hij terugdacht aan hun huwelijk was ze het allemaal waard geweest.

   Gilbert opent zijn ogen en werpt een blik op de foto’s op zijn vensterbank. Op de huwelijksfoto ziet hij zichzelf terug als jongeman die smoorverliefd naar zijn kersverse vrouw kijkt. Ernestine glimlacht breed in de lens. In haar handen houdt ze haar boeket stevig vast. Het is niet zichtbaar op de zwart witte foto maar Gilbert weet nog dat het gele tulpen waren; de favoriet van Ernestine. In hun voortuin hadden ze een heel perk van dit soort bloemen gehad. Wanneer de zon erop scheen, gaf het felle geel bezoekers meteen een vrolijk gevoel.

   Naast de huwelijksfoto staan nog een paar andere foto’s van zijn vrouw. Op iedere foto lacht Ernestine je vrolijk toe. Maar wie goed kijkt naar de meest rechtse foto ziet dat er iets verandert is. Ernestine is opvallend magerder; ze was toen al ziek. De diagnose had een bom onder hun huwelijk gelegd. Gilbert besefte al heel vroeg dat hij afscheid van haar zou moeten nemen. Ernestine leefde nog een jaar met de ziekte. Zolang ze kon, hielp ze Gilbert in het huishouden. Toen ze verzwakte, maakte ze notities waarin ze alles uitlegde. Zelfs toen Gilbert het huishouden zelfstandig kon runnen, had hij haar blaadjes nog lang bijgehouden. Voor hem was het een tastbare herinnering  aan het zorgzame karakter van zijn vrouw. 

   'Dag meneer.' Vanachter de deur piept een klein hoofdje. Het is Lucie, de achterkleindochter van zijn medebewoner Bernice.

   Het meisje komt de kamer in gehuppeld. Haar twee staartjes deinen op en neer. Het witte kleedje met de aardbeien op fladdert vrolijk om haar lichaam.

   'Dag Lucie, wat heb jij een mooi jurkje aan.' Gilbert voelt vertedering.

   Het meisje blijft nu staan bij zijn tafel, ze gluurt naar de blikken doos.

   'Chocolade eet jij niet graag zeker?' Gilbert knipoogt.

   Lucie kijkt naar hem met een ondeugende schittering in haar ogen.

   'Neem er maar eentje uit de doos, meisje.'

   Met haar kleine handjes haalt ze een praline uit en stopt hem snel in haar mond.

   'Wil je ook chocolade, meneer?' Lucie kijkt hem vragend aan.

   'Nee dankjewel. Ik ga zo dadelijk eten.'

   De ogen van Lucie kijken opnieuw smachtend naar de doos.

   'Neem er nog maar eentje.' Gilbert heeft innerlijke pret om haar kinderlijke verlangen naar zoet.

   'Daar ben jij!' Het is de mama van Lucie die nu de kamer binnenkomt. 'En ik zie dat je weer verwent wordt door Gilbert. Wat zeggen we dan?'

   'Dank u,' kan Lucie nog net uitbrengen met een mond vol chocolade.

   'Graag gedaan, anders eet ik ze zelf allemaal op,' lacht Gilbert.    

   'Dag Gilbert, kom jij eten in de woonkamer?' Het is Senne, één van de verpleegkundigen.

   'Nee, ik eet liever op mijn kamer.'

In de zaal zit die Jean-Paul ook altijd. Die krent zeurt geregeld over zijn muziek die zogezegd te luid staat. Hij heeft gewoon geen smaak, vindt Gilbert.

   'Oké, geen probleem. Dan brengen we straks je plateau.' Senne wendt zich tot Bernice. 'Eet jij ook op je kamer?'

   'Wij zijn dan weg. Ik zal haar wel brengen naar de zaal.' De mama van Lucie neemt de handvaten van de rolstoel vast. Lucie klimt op de schoot van Bernice.

   'Je wordt graag samen met oma voortgereden, hé,' Bernice slaat haar handen liefdevol om het meisje heen.

   In de verte stromen de bewoners toe voor het avondmaal. Vivianne, Annette en Christa schuifelen als eendjes op een rijtje met hun rollator richting woonkamer.

   'Alle opa’s en oma’s gaan samen eten!' Lucie blikt enthousiast naar de zaal.

   'Tot ziens, Gilbert.'

   'Tot ziens.' Gilbert kijkt hen even na. Hij legt zich wat makkelijker op zijn zetel. Vanuit zijn ooghoek ziet hij  door het raam beweging buiten. Een jonge vrouw komt haastig aangefietst. Karolientje heeft vanavond dienst!  

   Gilbert wordt overspoeld door een gevoel van vreugde.