Tekst 1

Vandaag is het Dé dag. De zenuwen voelen als duizenden, zoevende vliegjes in mijn buik. Al van deze morgen heel vroeg zit ik klaar in mijn meest chique kostuum. Een belangrijke vergadering staat me vanochtend te wachten. Een blik op de klok leert mij dat het de hoogste tijd is. Snel maak ik een lunchpakket en steek enkele belangrijke documenten in mijn aktetas. Ik kruip in mijn vest, neem de knop van de voordeur vast en voel dat er geen beweging inzit. Verbaasd staar ik ernaar, mijn hand rammelt er onrustig aan.           

    “Vandaag heb je verlof.” Mijn vrouw staat naast me. Ik kijk haar verbaasd aan. Verlof op deze belangrijke dag? Ik schud nogmaals aan de deurknop maar ze blijft muurvast.

    “Zet je maar rustig neer en drink nog een kop koffie...”  Ze is gek, het is uitgesloten dat ik vandaag thuisblijf. Ze hebben me nodig op het werk. Misschien klemt de deur? Ik duw er nu tegen met mijn volle gewicht maar ze geeft geen millimeter mee. Mijn vrouw steekt haar arm door de mijne, ze probeert me weg te trekken van de deur. De stress om het mislopen van de vergadering gonst door mijn hele lijf. In een reflex trek ik me los en bons machteloos op de deur. Mijn knokels branden van de pijn.                                   

     “Ik moet naar de vergadering!” Ik spuw de woorden uit als een draak zijn vuur. Mijn vrouw legt troostend een hand op mijn schouder. “Het geeft niets als je wat later bent, eerst nog een kopje koffie.”     

Tekst 2

De eerste zonnestralen toveren een gouden gloed op de spierwitte muren. In de hoek hangt een kalender met bladen vier maal zo groot als normaal. Enkele schilderijen met antieke kaders sieren het geheel. Aan een zijkant staan looprekjes geparkeerd op een lange rij.   

     Centraal in de ruimte bevindt zich een keukeneiland waarop borden staan gestapeld. Twee oude vrouwen zijn in de weer met een rood wit geblokte keukenhanddoek. Een vrouw in een verpleeguniform kijkt glimlachend naar het tafereel. Ze reikt de vrouwen af en toe een nieuw deel van het pasgewassen servies aan.

     Verspreid over de zaal staan donkerbruine tafels. Een man in een rolstoel frutselt aan het deksel van een pot kriekenconfituur. Met bevende handen strijkt hij de zoete lekkernij op zijn boterham. Zijn tafelgenote schudt onafgebroken haar hand heen en weer, alsof ze dirigent is in een klassiek stuk. Ze staart dromerig voor zich uit. Aan het tafeltje naast hen is een man gehuld in een afgedragen kostuum. Op zijn verkeerd dichtgeknoopt hemd prijken twee vlekken. De groene das hangt scheef naar beneden. Voeten, elk in een ander kleur kous, steken in versleten herenschoenen. Twee boterhammen draait hij slordig in een servet en steekt ze samen met verkreukelde bladen in een plastic zak. Opeens veert hij overeind en trekt aan de deurknop. Zijn mond valt open. Tussen zijn vele rimpels verschijnt een denkfrons. Hij doet een nieuwe poging.

    Een verpleegkundige komt naar hem toe zegt iets. Ze neemt voorzichtig zijn arm vast. De man rukt zich los en gooit zich met volle gewicht tegen de deur. Zijn aangezicht kleurt rood. Vuisten worden tegen de deur geslagen. Een brul ontsnapt uit zijn wijd opengesperde mond. Het meisje legt een hand op zijn schouder en troont hem zachtjes met haar mee.