De ene keer is hij mijn vriend. Een andere keer mijn vijand.  

    Hij is egaal wit, als een uitgestrekt sneeuwlandschap. Onder de oppervlakte zit er heel wat moois verborgen. Er heerst de absolute vrijheid om te creëren. Niets moet, alles mag.

    Soms voelt de vrijheid aan als een leegte, een groot gapend gat. Hij lijkt me dan aan te staren met een spottende blik. En dan wordt mijn hoofd opeens net zo leeg als dat blad. Het voelt beangstigend, alsof ik er niet écht ben.

    Ik wend mijn blik af en staar om me heen. Een boekenkast, een kader met een afbeelding van het alfabet, een witte bureau, een groene stoel. Achter het raam wuiven de bladeren van de boom mij toe. Een vogel vliegt hoog in de hemel, op naar niemandsland. Of wie weet een verborgen paradijs.

    De gedachtes die mijn hoofd langzamerhand weer vullen, voelen geruststellend. Ook al bevatten sommige een minder leuke boodschap. Ik moet ze niet geloven, gedachtes zijn niet altijd de waarheid. Wat telt is wat ik ermee doe.

    Een aantal herinneringen fladderen door mijn geest. Ze wenken me met een verleidelijke blik en ik stel me voor hen open. Ze nestelen zich nu op een behaaglijk plekje in mijn hoofd.

    En dan opeens verschijnen ze weer: de puzzelstukjes. Ieder stukje bevat een beeld dat mijn hoofd in letters omzet. Letters worden woorden. Woorden worden zinnen. Zinnen worden teksten. Teksten worden verhalen.

    De tijd verdwijnt en herinneringen worden opnieuw levendig. Daar was die energie weer. Het welbekende enthousiasme als ik van die stukjes mooie puzzels kon maken. Het komt altijd terug, dat is het enige wat ik hoor te geloven. Heel even voel ik me weer een kind. Ontdaan van alle zorgen en verwachtingen. Mijn hart klopt en doorheen mijn hele lijf verspreidt zich een warmte. De flow is nu compleet.

    Het vertrouwen was terug.