Het rinkelen van de kopjes doorbreekt de stilte in de gang. Ze rijdt wat langzamer met de koffiekar maar veel verschil maakt het niet. Shit, straks is de ganse boel hier weer wakker. Net nu het zo rustig is. Ze werpt een snelle blik op de klok boven haar hoofd. Kwart voor drie, nog een halfuurtje te gaan. Zweetdruppeltjes kriebelen op haar rug. Haar voeten voelen oververhit en doen pijn in de smalle schoenen. Wat zal het zalig zijn als er een einde komt aan deze drukke dag.                                                                                                                                                                                                               Bij de kamer op de hoek van de gang houdt ze even halt. Zachtjes gluurt ze vanachter de zware, bruine deur. Georges ligt achterover geleund met gesloten ogen in de zetel.  Slaapt hij? Of doet hij alsof? Met Georges weet je nooit. Zijn witte kat ligt opgerold op de vensterbank.

   Ze vult een kopje koffie en legt er een chocoladewafeltje bij. Nu is het een kwestie van stil zijn. Voorzichtig stapt ze door de kamer, balancerend met de kop op het bordje. De koffie golft vervaarlijk heen en weer. Vooral niet morsen. Heel voorzichtig wandelen. Arm niet teveel bewegen. Ze moet zichzelf vermannen om niet in lachen uit te barsten. Zie haar eens bezig! Ze staat nu voor Georges en bekijkt hem aandachtig. Uit zijn mond die licht open staat, komt er een zacht gesnurk. Om zijn mondhoek hangt er een beetje speeksel. De ouderwetse, geruite pet ligt scheefgezakt op zijn hoofd. Hoe lang zou hij die al hebben? Hij ziet er alleszins al erg versleten uit met al die gaten aan de bovenzijde. De mollige buik, met daarop de weekendkrant, gaat ritmisch op en neer. Bij iedere inademing spant het witte hemd eromheen. Als het vel van een trommel. Georges snurkt plots een beetje harder. Ze schrikt en een gulp koffie loopt van het kopje op haar hand. Auw! Snel zet ze de koffie voor hem neer. De kat springt tot vlak voor haar voeten. De groene ogen staren onafgebroken in de hare. Ze glimlacht wat ongemakkelijk naar het dier. In één snelle beweging wipt de kat van de vloer en landt op de buik van haar baasje. Ze miauwt luid. Rotbeest, zwijg toch eens. Snel weg nu.

   "Heb jij Minoes laten schrikken?" De zware stem van Georges buldert door de kamer.

   Daar gaan we weer. "Ik kwam gewoon je koffie brengen."

   "Die is koud."

   "Maar je hebt niet eens geproefd!"’

   "Ik wil graag een nieuwe, een warme graag. En geen koekje met chocolade. Daar krijg ik vlekken van op mijn hemd." Georges schuift het kopje van hem weg.

   "Je bent de eerste kamer die ik bedien. De koffie is vers gemaakt. Die kan echt nog niet koud zijn." Verdorie, ook altijd wat met die vent. Is het niet het brood dat te droog is of de aardappelen te zout, dan is het iets met de koffie.

   Georges fronst zijn wenkbrauwen. "We betalen hier iedere maand nochtans genoeg. Echt schandalig wat we ervoor krijgen. Jammer van ons geld, hoor."

   "Luister, ik bedien eerst de rest van de gang en kom dan terug met een vers kopje koffie."

   Georges trekt nog steeds een nors gezicht. "En wanneer komt iemand de kattenbak proper maken? Minoes wordt er erg onrustig door."

   Juist ja, die kat hebben we ook nog. "Op dit moment lukt het echt niet. We zijn nu volop bezig met de koffieronde. Ten vroegste morgen kunnen we een gaatje vinden."

   "Nu ja, zolang de boterhammen maar eens correct zijn. Gisteren nog kreeg ik er één met kaas. En dat terwijl ik absoluut geen kaas lust. Dat weten ze hier al drie jaar en nog…"

   "Ik kom zo bij je terug!’ Ze stapt nu vastberaden de kamer uit. Het voelt onbeleefd maar het kan niet anders. Georges kennende zou hij haar een uur bezig houden met al zijn gezeur.

Ze duwt de koffiekar verder de gang in. Enkele deuren verder staat Juliette haar al op te wachten. Peper- en zoutkleurige haren zitten in een dotje boven op haar hoofd. De groene bloemetjesjurk lijkt een tent om haar magere lijf. In haar handen heeft ze een bol wol en een breinaald vast.         

   "Goedemiddag, heb je vandaag speculaasjes mee?"

   "Jazeker." Ze vult een kop koffie en haalt de gevraagde koek uit de doos. 

   "Bedankt, je verwent me weer." Juliette glimlacht breed.

   "Graag gedaan, hoor!" Waren ze maar allemaal zo dankbaar als dit brave vrouwtje.

   Nadat ze de hele gang van koffie heeft voorzien staat ze opnieuw bij de koffiemachine. Ze aarzelt even. Zou hij het merken? Meteen daarop neemt ze een besluit. Ze giet het laatste restje van de kan in een kopje. Vol moed stapt ze de kamer van Georges opnieuw binnen.

   "Ah, eindelijk. Ik dacht al dat je het vergeten was."’

   "Een verse koffie, alstublieft."

   Hij neemt er een teug van. "Veel beter. Wel een beetje slap. Maar het is altijd van die waardeloze brol hier. Enfin, hij is tenminste warm."

   "Tot ziens, Georges." Terug in de gang kan ze een lach niet bedwingen. Missie geslaagd.